De ruiter – reacties

Volkskrant

In het prachtige De ruiter is heroïek vervangen door tederheid.

‘Als er een paard op de cover staat, is het een goed boek’, zei Jan van Mersbergen eens in de Volkskrant. Op de cover van zijn nieuwe roman staan twee paarden. En het is een goed boek. Een western bovendien, met een spannende, met kogels doorzeefde ontknoping, maar dan verplaatst naar de polder; heroïek is vervangen door tederheid.
De verteller in De ruiter is ook een paard. Een oude knol, met een verleden als illustere dekhengst. Nog altijd denkt hij aan de lonkende blikken van de merries, die maar één ding willen. Maar hij is afgedankt. Hij dient tegenwoordig als luisterend oor voor zijn baas, een weduwnaar. Dierlijke blik houdt emoties afstand, maar de lezer voelt toch empathie. Het proza van Van Mersbergen is doortrokken van zinnelijkheid.
In meer opzichten heeft de auteur de juiste vorm gevonden. Het paard registreert alles en heeft een grote rol in het verhaal, maar tegelijkertijd reageert hij vanuit instincten die hij zelf niet begrijpt. Hij blijft een dier, geen held. Deze dierlijke blik houdt de emoties van de personages op afstand, maar de lezer voelt toch empathie. (Persis Bekkering)

De Standaard

Van Mersbergen is een bijzondere schrijver: hij kan als geen ander de lezer volledig meenemen in iemands gedachtegangen. In De ruiter, een bitter sprookje over een meisje en haar criminele loverboy, zitten we in het hoofd van een geweldig interessant paard. (Maria Vlaar)

NRC

De literatuur van Jan van Mersbergen is de literatuur van voelen, ruiken, proeven: je ware aard zit in je zintuigen, in zijn boeken. Die literatuuropvatting is er misschien wel de aanstichter van dat Van Mersbergen voor zijn nieuwe, achtste roman een verteller koos die daar perfect bij past, omdat hij vooral dierlijk is: de verteller van De ruiter is een paard. Van Mersbergen slaagt erin dat paardenperspectief overtuigend te maken. Het paard vaart op een bovenmenselijk scherp waarnemingsvermogen en duidt de wereld aan de hand van zijn zintuigen. Zo ontdoet Van Mersbergen de registratie van allerlei woorden die voor emoties moeten staan, want die zijn hem niet puur genoeg. Wat er staat is scherp en functioneel. Zo lees je De ruiter als een imponerend technisch waagstuk.
Gaandeweg worden de mensen belangrijker in de roman, want overheersender in het leven van het paard – en dat moet zo betekenisvol opgevat worden als maar kan. De spanning tussen het menselijke en dierlijke speelt op vele niveaus in De ruiter: je kunt die herkennen in de spanning tussen de stad en het platteland. Zo eindigt De ruiter als een Hollandse western, waarbij het literaire thema van de oprukkende stad constant aanwezig blijft en het spannende verhaal diepte geeft. Die thematiek voegt bovendien een actuele dimensie toe aan de roman: ‘Laat jullie hier wegblijven’, krijgt het stadsmeisje aangewreven van een visser, een verongelijkte man uit een flyover-platteland. Dat is wrok die niet weg te wuiven is, weten we uit de internationale politiek. Van Mersbergen heeft ook weinig verzoenlijks in petto, behalve dan die toenadering tussen paard en meisje. En die kun je voelen. (Thomas de Veen)

Vrij Nederland

Als één perspectiefkeuze de ultieme test is voor een schrijver, dan is het wel dat van een dier. Paul Auster kreeg het niet voor elkaar in Timboektoe, maar de knoestige zintuiglijke schrijver Jan van Mersbergen lukt het wel – en hoe! – in zijn roman De ruiter. Meestal kiezen schrijvers voor de beste vriend van een mens: de hond. Van Mersbergen maakt het zich in deze zinderende Hollandse western moeilijker: zijn verteller is een oud en afgeleefd, scherp observerend, voelend en ruikend paard. Het lyrische einde is ronduit magistraal. (Jeroen Vullings)

Nederlands Dagblad

Gekwetste liefde door de ogen van een paard

Het is de schrik van ouders: je dochter kwijtraken aan loverboys met slechte bedoelingen, aan een hard en meedogenloos leven buiten je blikveld. Met dit thema had Jan van Mersbergen gebaande wegen kunnen gaan, maar hij kiest een moeilijk, en mooi, pad. Om iets gevoeligs aan te roeren heb je soms een ander, nieuw perspectief nodig. Zodat de dingen veel helderder, veel scherper voor het voetlicht komen – genadig en ongenadig. Koos hij daarom voor het paard? Een dier dat dicht bij de mensen staat, maar toch dier blijft, anders. Een dier, maar vanaf de eerste bladzijde een meesterlijk verteller. Een beest, ruig en zacht, aaibaar en schrikwekkend, dat je vanaf de eerste bladzijde in vervoering brengt. Dat je als lezer de kans geeft om binnen het verhaal een plek in te nemen, om er deel van te worden. Door zijn ogen, maar nog meer door zijn neus en huid zie, ruik en voel je het verhaal. Het verhaal van een meisje, dat bij haar opa wordt gebracht, en ver weg, dreigend, een jongen, initialen getatoeëerd in de hals van het meisje, een verhaal over gekwetste liefde. ‘Altijd praten ze tegen me, maar praten is beperkt. Waar is die hand die me aanraakt, eventjes maar?’ Pas als het meisje het paard aanraakt, kan die voelen wat haar verhaal is. In heldere, eenvoudige bewoordingen. Het paardenperspectief is risicovol. Het komt snel gekunsteld over, maar Van Mersbergen weet die hindernis vakkundig te overbruggen. Al snel geloof je in het paard, in hoe het denkt en voelt. De beperking geeft dit verhaal juist extra kracht, een ingehouden spanning. Pas als de climax wordt bereikt, het gevaar per auto arriveert in het donker en er schoten klinken, breekt het besloten verhaal als het ware open. Nu is het de ruiter die het paard bestijgt, met de buks van haar opa op de rug. ‘We gaan zweven.’ Ze verlaten de beslotenheid van de boerderij, gaan op weg naar de stad, naar de confrontatie. Het meisje gaat terug, maar als lezer wil je dat eigenlijk niet. Je wilt blijven in dit verhaal. En dat is een compliment aan de auteur, of aan het paard. (Monica van den Berg)

Wekker-Wakker radio 5

Het was een heel goed boekenjaar en het mooiste boek van 2016 is… De ruiter van Jan van Mersbergen.

Tros Nieuwsshow

Jan van Mersbergen is een bijzonder interessante schrijver, omdat hij zo eigengereid is als maar kan. Hij trekt zich niets aan van modes, hij gaat zijn eigen weg. De hoofdpersoon is een paard. De verteller. Ik hou daar niet zo van maar in dit geval is het echt geweldig. Het paard is ook echt een paard. Hij voelt dingen aan, hij kan prachtig ruiken, hij oordeelt niet moraliserend, hij ziet het foute vriendje als een hengst. Het boek heeft een prachtig dramatisch einde, dramatisch in de zin van dat ik ze een gelukkig einde had gegund. Het werkt. Het is een beetje De Poolse bruid, maar veel mooier. Van Mersbergen raakt hiermee een oerverhaal. (Jeroen Vullings)

Trouw

Stille en verstilde hedendaagse oerroman met surrealistisch tintje, meesterlijk verbeeld.

In De ruiter bevind je je in het hoofd van een oud paard. Van Mersbergen heeft zich in zijn romans nooit tevredengesteld met het vertellen van een verhaal of gebeurtenis, maar hij kruipt met huid en haar helemaal in zijn hoofdpersonen, mens en dier, en beent hun gewaarwordingen en overwegingen helemaal uit. Omdat je met de ogen en gedachten van een paard kijkt, krijg je niet helemaal vat op de kleine geschiedenis van het meisje Sandra dat naar haar opa wordt gebracht. In feite zegt Van Mersbergen daarmee: verhalen zijn niet zo duidelijk een eenduidig, om iets goed te begrijpen heb je enorm veel informatie nodig, details, individuele gegevens, tussenmomenten. In De ruiter zijn dat menselijke woorden voor dierlijke gewaarwordingen. Het is ondanks de agressie en het lawaai van de buitenwereld met haar dreigende gevaar een stil en verstild boek. In zekere zin levert het commentaar op al die vlotte wereldse romans met hun spannende gebeurtenissen en psychologische verwikkelingen. Als door een vergrootglas kijk je naar al die drift, beweging, stilstand op kleine schaal. Van Mersbergen is er een meester in. Dit is een hedendaagse oerroman. (Rob Schouten)

ADH

Een mooie en boeiende roman die nu al getipt wordt voor een hele rits literaire prijzen.

VPRO Boeken

Een fantastisch boek! Met dit perspectief heeft Van Mersbergen het zich niet gemakkelijk gemaakt, maar vanaf de eerste bladzijde geloofde ik het en ik ging er helemaal in mee. Ongelofelijk spannend. (Jeroen van Kan)

Plus Magazine

Kinderboeken met pratende dieren vind je in overvloed. Een roman voor volwassenen met een paard als verteller, kom je dan weer niet elke dag tegen. Dit vertelperspectief is een enorme troef in het boek van Jan van Mersbergen. Want het oude paard in het weiland kent alle verhalen. Het oude paard luistert, ziet, ruikt en voelt. En onthoudt alles.

Parool

Observeren door de ogen van een paard.

Voor zijn nieuwe roman koos Jan van Mersbergen een opvallend en ongewoon vertelperspectief. Hij maakte het zichzelf niet makkelijk. Sterker; hij bedacht iets wat eigenlijk niet kan. Het verhaal wordt verteld door… een paard. Van Mersbergen weet vanaf de eerste bladzijde geloofwaardig te maken dat het paard kan voelen en denken. (Maarten Moll)

Dagblad van het Noorden / Leeuwarder Courant

Het komt niet vaak voor dat een dier de verteller is een roman voor volwassenen, de verteller in De ruiter van Jan van Mersbergen is een paard. Hoewel het verhaalgegeven misschien wat wonderlijk is ben je vrij snel gewend aan de vertelstem van het paard, een rustig in gedachten verzonken beest in de wei, dat vooral last heeft van de vliegen bij zijn ogen. Het grootste en mooiste gedeelte van De ruiter wordt ingenomen door het boerderijleven. Een hard leven waarbij elke dag wel een dier doodgaat. De langzame toenadering van het meisje tot haar grootvader en tot het paard is de hoofdlijn: hoe ver reikt het vertrouwen in elkaar? Daar weet Van Mersbergen de emoties tussen de twee mensen op een fraaie wijze te kanaliseren door middel van het paard tot er een zekere mate van verbondenheid ontstaat. Van Mersbergen heeft met dit oude paard een personage gecreëerd om van te houden. (Coen Peppelenbos)

Noord Hollands Dagblad

Voor zijn nieuwe roman De ruiter koos Jan van Mersbergen een ongewone verteller: een oude afgedankte hengst die zijn laatste jaren doorbrengt bij een al even oude en afgedankte man. Het vraagt om een aparte verteltrant, een paard dat zijn gedachten uit. Maar Van Mersbergen slaagt er glansrijk in. Woorden zeggen het beest niet zo veel, aanraking des te meer. Zijn personages zijn, zoals altijd, stug. Ze zeggen geen woord te veel, maar er gaat veel in hen om. De schrijver dringt zijn lezers geen boodschap op. Verwacht bij hem geen duidelijke uitspraak tegen criminaliteit of een aanklacht tegen de eenzaamheid van ouderen. Het zit er allemaal in, de lezer mag het er zelf uit halen. (Sonja de Jong)

Hier in Hoorn

Weer was ik verrast door zijn vertelkunst. Wie is de hoofdpersoon? Een meisje. Ze voelt zich gezien, speciaal. Voor wie, door wie? Een jongen. Meisjes zijn inwisselbaar voor hem. Zijn superioriteit luidt zijn val in. Dat omschrijft Van Mersbergen geweldig. Voor haar is er die aantrekkingskracht. Je zou haar toe willen schreeuwen, haar weg willen slepen. Ze moet los van hem en wordt door haar vader naar de manege van haar grootvader gebracht. De verbindende factor tussen de twee is een oud paard. En zo wordt het verhaal via dat afgedankte paard aan ons vertelt. Wat een uniek perspectief. Het duurde even voor ik dat in de gaten kreeg. Maar het gegeven vind ik een geniale vondst. Grootvader levend met een grote leegte en zijn kleindochter te veel verbonden aan een dominante geliefde. Vertrouwen meisjes juist hun diepste zielenroerselen niet aan een trouwe viervoeter? En praat een eenzame man niet nog enkel met hen die slechts zwijgen? Helpt het hen beiden vrij te komen van de geheimen die ze hebben maar niet uit durven spreken tegen elkaar. Dat oude ros lijkt de oplossing te zijn. Uiteindelijk zorgt Van Mersbergen voor een schitterende climax. Loskomen vereist kracht, geen twijfel.

Friesch Dagblad

De wereld om je heen beleven vanuit een paard kan een betoverend avontuur zijn, bewijst Jan van Mersbergen met zijn nieuwe roman De ruiter. Je maakt in de letteren wel vaker zulke avonturen mee, het gaat er vooral om dat er iets geloofwaardigs wordt neergezet. En dat is zonder twijfel het geval met De ruiter. Je wordt meegesleept in een intrigerende ervaring.
Het verhaal loopt letterlijk en figuurlijk uit op een daad van bevrijding, waarin paard en meisje tot een eenheid versmolten zijn. De kracht van de vertelling ligt echter niet in het einddoel, maar in de betovering van al die bladzijden waarop de ogen en oren van het paard onze oren en ogen zijn geworden, en we vossen horen sluipen door de wei en angst voelen bij mensen die het paard naderen. En dankzij dit paardenbrein voelen we wat er op het spel staat met onze vrijheid.

Literair Nederland

In De ruiter is de verteller een paard, wat op zich een intrigerende wijze van inzicht geeft in de menselijke beslommeringen.

Leeskost

Paard met bijzondere gaven

In dit fascinerende boek is niet opa aan het woord of het meisje, maar alleen het paard. Hij is de ik-figuur. Vanuit zijn bedaarde bejaarde rustige paardenhersens krijgen we een blik op de wereld. Tussen de oude opa en het jonge meisje gaapt een grote kloof, evenals tussen het lawaaiige stadse leven en het stille platteland, tussen heden en verleden, mens en natuur. Maar al kan het paard troost bieden door te luisteren, echte problemen kan hij niet oplossen. Het is vreemd om te bivakkeren in het hoofd van een oud paard. Het dier hoort de verhalen van de baas en het meisje aan, maar interpreteert ze vanuit zijn eigen dieren-besef. Daarmee blijft er een dreiging op de achtergrond die het paard wel voelt, maar niet ziet. Hij kan immers niet vooruitdenken, niet interpreteren. Het paardenperspectief vaart op zijn zintuigen: op luisteren, zien, ruiken en voelen. Het paard ervaart zo de pure overdracht van emoties en ondanks dat de ratio bij hem achterwege blijft, is hij tot empathie in staat. Die empathie beroert ook de lezer. Als de agressie van de buitenwereld het platteland binnendringt, krijgt De ruiter zowaar even de trekken van een onverwachte Hollandse polderwestern. Maar al met al gaat het daar niet echt om. Het verhaal draait om de razendknappe verbeelding van de emoties van het wijze paard.
Ontroering, tederheid en fijnzinnigheid zijn de sleutelwoorden voor dit juweel.

Villa d’Arte

Het oude, maar welwillende dier, observeert, voelt, luistert en stapt uiteindelijk met het meisje op zijn rug het einde van dit hoogst originele verhaal tegemoet.

De nieuwe koers

In De ruiter beleef je het complete verhaal vanuit een paard. Van Mersbergen doet dat wel heel erg goed, consequent vertellen vanuit het paardenbrein. De ruiter is en betoverend avontuur.

Cultureel persbureau

Een van onze andere favoriete schrijvers heeft weer een kunststukje uitgehaald: Jan van Mersbergen. Meestal zijn z’n personages hoekige mannen, even zwijgzaam als eenzaam, maar in zijn nieuwe roman De ruiter heeft hij het gewaagd het verhaal over een meisje en de heel foute man voor wie ze is gevallen, te laten vertellen door een paard. Kan dat geloofwaardig zijn? Ja, dat kan, bij een schrijver als Jan van Mersbergen in elk geval. Het verrassende perspectief, de korte zinnen en bijzondere observaties leveren grappige en soms enigszins vervreemdende situaties op. De ruiter is een boek waar je niet te veel woorden aan vuil moet maken – je moet het gewoon lezen.

Boeken en schrijvers

Jan van Mersbergen heeft met De ruiter een bijzondere roman geschreven. Bijzonder omdat hij een verhaal vertelt vanuit het perspectief van een paard. Een paard als verteller in een roman lijkt een geforceerde manier om een verhaal te vertellen. Gelukkig blijkt deze vondst bij Jan van Mersbergen in uitstekende handen. Het perspectief zorgt voor een ‘aardse’ roman. Voelen, ruiken, proeven, alle zintuigen worden geprikkeld en op een overtuigende manier beschreven. Een bijzondere en geslaagde roman. Een prikkeling van de zintuigen, een roman die verschillen tussen stad en platteland op een beeldende manier beschrijft en je op een overtuigende manier de relatie tussen paard en mens laat ervaren.

Blunt blogt

De verteller is een oude hengst en deze hengst heeft een bijzondere begaafdheid: hij heeft een sterk ontwikkeld reukvermogen en de geuren vertellen hem hele verhalen. Hij ruikt bijvoorbeeld de angst in de brieven die bezorgd worden. Als iemand hem aanraakt, ‘ziet’ hij bovendien voor zich wat die persoon heeft meegemaakt. Je weet als lezer dat dat niet kan en toch aanvaard je het. Van Mersbergen vertelt het met een vanzelfsprekendheid die blijkbaar onontkoombaar is. Van Mersbergen bouwt de spanning uitstekend op en houdt die ook goed vast: we willen weten wat er gaat gebeuren tussen Sandra en haar vriendje. De ruiter is een ontroerend boek. Je ziet personages worstelen met wat ze aanmoeten met het leven en uiteindelijk nemen ze beslissingen, waarin ze zichzelf overwinnen en resoluut hun richting kiezen, ongeacht wat dat voor gevolgen heeft.

Mijn boekenkast

Wanneer dieren prominent optreden in verhalen krijgen ze dikwijls menselijke trekjes en gedachten toebedeeld. Niets van dat alles in De ruiter van Jan van Mersbergen. Vanaf de eerste bladzijde ligt het perspectief bij het oude paard en dat blijft ook zo. Hij beziet de beide andere hoofdrolspelers, de grootvader en het meisje, maar ook de bijfiguren, op een geheel eigen wijze. Zelfs wie niet veel met paarden te maken heeft, ziet een echt paard voor zich door de manier waarop de auteur het gedrag met veel gevoel uiterst nauwkeurig en uitgebreid beschrijft. Gecombineerd met de gedachten van het paard zelf zijn zijn reacties op menselijke acties vanzelfsprekend en begrijpelijk. Dit voelt niet als geen kunstgreep, hier denkt en handelt een dier dat uiterst gevoelig is, maar wel steeds een echt paard blijft. Om je zo in het wezen van een dier te kunnen verplaatsen moet je als auteur zelf ook over een groot invoelingsvermogen beschikken! De sympathie voor het paard, het meisje en de grootvader groeit naarmate het verhaal vordert. De onzekerheid over een goede afloop ook. Jan van Mersbergen heeft je het verhaal ingesleept en laat je niet meer los voor je het al dan niet bittere einde bereikt hebt…

Tzum

De recensies die verschenen zijn over deze roman zijn tam, lafhartig, lauw, gemakkelijk. (Guus Bauer)

Herman Koch

Dit is zo’n boek waardoor je op de eerste pagina wordt vastgegrepen en niet meer losgelaten. Je wílt ook helemaal niet worden losgelaten, zodanig raak je in de ban van de unieke verteller, met zijn geheel eigen toon en stem,voor wie je niet anders dan een warme sympathie kunt voelen. Je bent bij hem, en je blijft bij hem – je hoopt met heel je hart dat het hem goed zal gaan. De ruiter is een boek dat ik met stijgende bewondering heb gelezen.

Inge Schilperoord

De verteller in dit zinnelijk en teder geschreven boek is een paard. Een oude, afgedankt hengst die in betere dagen de verrukkelijkste merries dekte. Ondanks zijn ouderdom is hij een scherp waarnemer. Hij beschrijft de wereld via wat hij hoort, ziet, proeft en voelt. Het spannende, westernachtige verhaal in de Hollandse polder gaat over een jong meisje dat is gevallen voor de verkeerde jongen. Een loverboy-achtig type. In een poging haar te redden, stuurt haar vader haar naar het platteland. Daar, op de boerderij van haar grootvader, wordt het paard vertrouwenspersoon van zowel het meisje als haar opa.

Barry Smit

Van harte aanbevolen: De ruiter, van @janmersbergen. Mooie polderwestern van een heel goede schrijver.

Hanneke Hendrix

Te gek boek!

Charlotte Mutsaers

En je roman is prachtig!

Djurre de Haan

Mooi boek!

Maja Robbesom

Ik heb inmiddels door dat er lovende recensies verschenen zijn, dus ik kan er niks anders aan toevoegen dan: Ze kloppen, die recensies!

Alex Boogers

Leest als de spreekwoordelijke trein!

Daan Stoffelsen

De ruiter is een spannend en actueel boek, waarin de denkwereld van dieren raakt aan die van misdadige loverboys en een platteland en een stad zichtbaar worden waaruit voorzieningen en een basaal gevoel van veiligheid verdwenen is. Een zeer gevoelig paard, dat luistert en ziet, en voelt. Ongetwijfeld is het riskantst wat Jan doet, dat hij het paard laat voelen wat de mensen in het verhaal hebben meegemaakt, inclusief seksscènes, maar dat wil ik wel geloven. Het zijn indringende, kaal geobserveerde scènes, terwijl je zou kunnen zeggen: omdat ze als gevoel zijn overgedragen zou er ook emotie in kunnen zitten. Maar het werkt. Naarmate het paard steeds minder herinneringen voelt en vooral in het nu observeert, naarmate de actie intenser wordt, vergeet je dat, en sleurt Jan je mee als in een rolstoel achter een paard – midden in de nacht.

Christoph Buchwald

Een boek dat volledig verteld wordt door een paard. Ik hoorde van het idee en dacht: dat kan niet. Ik las de eerste versie en toen ik het helemaal uit had dacht ik: dit is het enige juiste perspectief. Dat is wat literatuur kan doen.

Marten van der Veen

Ik heb genoten van De ruiter, een echte Van Mersbergen. Onderhuidse spanning, veel beschrijvingen van bewegingen, natuur, geur, geluiden. En de hand op het paard is slim gedaan!

Maaike Möllmann

De ruiter heeft mij meegezogen in een… tja, in een… ongewone maar boeiende belevingswereld. Van Mersbergen geeft de verteller karakter door hem kwetsbaar te laten zijn. Met emoties en reacties die voor hem uniek zijn. Hij is namelijk wat hij is. Met zijn eigen verleden en herinneringen. Punt.
Door dat af te wisselen met het verleden, heden en gevoel van de mensen die hij tegenkomt, ontstaat er een boeiend verhaal met diepgang en spanning. Ik vond het een heerlijk boek. (Bijna) in één adem uit, met wat slaaptekort als gevolg.

Kirsten Pieterse (Larense boekhandel)

Wat een prachtig boek, ik werd helemaal meegenomen in de gedachten van het paard. Ik heb het boek binnen een dag uitgelezen. De schrijfstijl is geweldig, ik heb ervan genoten.

Jan Peter Prenger (Libris)

De boeken waar ik dit jaar het meeste plezier aan heb beleeft; waaronder: De ruiter.

Marischka Verbeek (Savannah Bay)

Op mijn lijstje beste boeken van 2016: De ruiter.

Boekhandel van Pampus

Na lafhartig verzet, want ‘ik-wil-geen-paard-zijn’, me overgegeven aan de taal van Jan van Mersbergen. De zelfbenoemde perspectief-koning schrijft vanuit de ogen van een oude hengst. Het is hem opnieuw gelukt: begin met lezen, en raas door tot het eind. En dan nog een keer, want ongetwijfeld heb je de eerste keer in je haast wat prachtige zinnen gemist. Zo mooi.

Gerda Aukes (Boekhandel den Boer)

In één avond uitgelezen. Sodeju wat een gaaf boek! Het vertelperspectief, het klare taalgebruik, de verbeeldingskracht; een verhaal dat leest alsof je naar een schilderij kijkt.

Monique Manshanden (Plukker)

Ik vond De ruiter prachtig.

Jan Peter Prenger (Libris)

Wat mij betreft een kandidaat voor de Boekhandelsprijs.

Ruud Aret (Post Scriptum)

Van Mersbergen verraste mij met dit boek. Door het paard als perspectief te nemen bekijk je de materie door dierlijke ogen. Voor zover dit natuurlijk mogelijk is. De vraag hierbij is of dit prevaleert boven het menselijke oog. Mijn antwoord hierop is een volmondig ja!

Remco Houtepen (Venstra)

Een bijzondere roman. Het verhaal laat zich namelijk vertellen vanuit een paard. Er zijn wel vaker romans geweest met dieren als verteller. Het worden dan vaak sprookjes of spirituele verhalen. Dat is hier niet het geval, De ruiter is een prachtige sensitieve realistisch aandoende vertelling. Een mooi gevoelig verhaal, want voelen dat doe je bij het lezen. Je voelt de oude baas die zo goed voor de oude hengst zorgt. Je voelt wat het is waar de kleindochter de toevlucht tot de boerderij van haar opa voor heeft genomen. Dat het paard dit uiteindelijk spannende verhaal vertelt is al snel vanzelfsprekend. Het paard blijft weliswaar paard door de woorden die hij kiest, door de gedachten die heeft, maar oh wat een aimabel paard. Lees!

Ferry Visser (Rebers)

In een adem gelezen: meeslepend, origineel, diepgang. Wat wil je als lezer nog meer?
De officiële canon van de Nederlandse literatuur bestaat uit 108 auteurs en daarna mag ieder voor zich auteurs aan de lijst toevoegen. Na het lezen van ‘De Ruiter’ mag voeg ik Jan van Mersbergen als 109e schrijver aan de canon toe, want ‘De Ruiter’ is een geweldig boek! Een aanrader voor iedereen die een origineel boek wil lezen over de betekenis van de aanraking en over de relatie tussen mens en dier. En ook over hoe waardevol het is om goed waar te nemen en niet te oordelen over anderen. De helende werking die daarvan uitgaat, komt je als het ware tussen de regels door tegemoet.

Ton Schimmelpennink (Schimmelpennink)

De nieuwe roman van Jan van Mersbergen: De ruiter. De verwachtingen zijn hooggespannen!

Monique Burger (De Nieuwe Boekhandel)

Jan van Mersbergen is een heel goede schrijver!

Esther Valent

Heel bijzonder, geschreven vanuit het perspectief van een paard.

Erik Jan Bakker

Geweldige #leestip gehad van @josdelouw “De ruiter”. In één adem uitgelezen!

Jos de Louw

Wat een mooi boek; zó knap geschreven. Opvallend gedurfd door verrassend perspectief.

Dirk Flach

Ongelooflijk goed, dit. Het is geschreven vanuit het perspectief van een paard – en dat klinkt ongelooflijk, maar literair maakt het dit verhaal over een meisje dat in verkeerde sferen terecht komt heel erg spannend, omdat Van Mersbergen dit gebruikt om het gevoelsleven van de hoofdpersonen te beschreven. Heel knap.

Car Hart

Een bij tijd en wijle verdomd goed geschreven constructie!

J Paul

Speciale roman door het originele vertelstandpunt : een paard. Het is een huzarenstukje om dit een hele roman vol te houden en terzelfdertijd een soort misdaadintrige doorheen het verhaal te weven. Maar de eerste aandacht gaat naar het paard. Wie veel van paarden afweet kan zich verkneukelen en wie weinig weet kan veel bijleren. Het blijft natuurlijk een roman en geen wetenschappelijke analyse van paarden en in die zin zou je de indruk kunnen krijgen dat het paard zeer menselijk wordt voorgesteld. Niets is minder waar. Continu word je eraan herinnerd dat het om een dier gaat met zijn specifieke paardennatuur. Zo spreekt de verteller (het paard) geen oordelen uit, komt het niet tussenbeide als een vos kippen steelt of als de baas of zijn kleindochter aangevallen worden. Wel wordt veel aandacht besteed aan geuren en angst- en schrikgevoelens, aanrakingen en aanvoelen van onheil, natuurlijke drang naar merries, vrouwelijke geur (het paard is een hengst) en het geroemde paardengeheugen. Misschien zijn de ervaringen van het dier wat al te minutieus uitgesponnen, maar ja, wat wil je, waaraan denkt een paard al niet als het in de wei staat of op stap gaat: al die geuren en gewaarwordingen. Al met al een heel geslaagde en originele roman die weliswaar tragisch maar toch in een orgelpunt eindigt.

Mieke

Mooi hoor! Kaal geschreven, niks bloemrijks of gestileerds, en dat is ook wel eens fijn. Wat ik erg knap vind is dat het de schrijver lukt om mij te laten houden van de hoofdpersoon: het paard. En ook de oude man en het meisje roepen gevoel bij mij op. Mededogen. De wens dat het ze goed gaat. Ja, echt een puik boek dit.

Barbara Klomp

Prachtig geschreven!

Sap

Best uniek ervaring op drama, waar je geheel ingetrokken wordt. Vanzelfsprekende onderwerpen worden een puzzel of grappig vanuit de kijk van de observeerder.

Ellen Wulfers

Geweldig!! Kan er niet mee stoppen. Gewoon jammer dat er ook nog gekookt, gegeten, gehockeyd etc moet worden.

Jan van Beersum

Een fascinerend literair experiment, deze roman. Ik heb veel geleerd van het paard. Volhouden in hetzelfde ritme en alert blijven in mijn hart, kende ik al. Maar nieuw is het moeten luisteren naar verhalen als je handen zacht over iemands vacht gaan.

Roger Abrahams

Heel knap hoe Van Mersbergen het boek vanuit het gezichtspunt van een paard schrijft en dat overtuigend volhoudt. Het paard, de verteller, speelt een rol in het verhaal en dus voel je je als lezer betrokken. De zintuiglijke waarneming van het paard, het gegeven dat het een leven kan lezen door aanraking: goed gevonden.