In mei 1999 liep ik bij toeval tegen een aftands pocketboekje aan: Al de mooie paarden. Ik las het, en las daarna direct al het andere werk van Cormac McCarthy. Laatst pakte ik zijn tweede deel van de Border-trilogie erbij: De kruising, (vertaling door Ko Kooman) om het weer te lezen en weer gehypnotiseerd teLees meer »

Op de dag dat mijn stemkaart in de bus viel kwam eerst het nieuws dat Marieke Lucas Rijneveld het gedicht The Hill We Climb gaat vertalen dat Amanda Gorman voorlas bij de inauguratie van de nieuwe Amerikaanse president. Het werk van Gorman bestaat uit meer dan dat ene gedicht, dit is opeens wel haar bekendsteLees meer »

Ze werkte twee avonden van de week in het restaurant langs de snelweg. Het was een brug die twee parkeerplaatsen met elkaar verbindt. Er kwamen vrachtwagenchauffeurs, gezinnen met jengelende kinderen op de weg terug van vakantie, zakenmensen die geen zin hadden in een dure lunch, passanten. Ze stond meestal achter de counter, soms haalde zeLees meer »

Inmiddels zijn de sneeuw en het ijs alweer verdwenen, je zou bijna vergeten dat het ooit koud was, en toch denk ik sinds die mooie zaterdag iedere dag aan het geluid van brekend ijs. Het was min acht. De haven lag nog net open, tenminste, de bredere stukken. De kleinste bootjes lagen al vast. OpLees meer »

Ze zaten al te wachten, vroeg in de ochtend, toen we beneden kwamen: de vogeltjes. In de tuin. Het waren twee merels, hun veertjes helemaal bol om zich tegen de kou te beschermen. Ze wisten dat ik brood in het bakje hoog aan de pergola zou gooien, en wat stukjes brood op de sneeuw eronder.Lees meer »

Mijn dochter moest een prik halen, of eigenlijk twee. We kregen twee brieven met een heleboel kleine briefjes erin, niks digitaal, en een herinnering per sms, en die vrijdag fietste ik met haar naar het consultatiebureau waar ik al vaak geweest was, maar dat ging over een heel andere zaak die ik uitgebreid in mijnLees meer »

Een boek met een goeie titel openslaan en direct in de eerste alinea aanvoelen dat hier een schrijver aan het werk is geweest die geestige scherpe en doeltreffende beelden op kan roepen, dat geeft de lezer direct vertrouwen. Dat boek zegt: ik neem je mee. Ine Boermans doet dat in de eerste alinea van EenLees meer »