VN Detective en Thrillergids

Dat Tom, schrijver van een succesboek vol opruimtips, gescheiden is, zal niemand verbazen. Je zal met zo’n man getrouwd zijn. Zondag is het zijn ovenschoteldag, zijn woonkamer is perfect leeg en het liefst kijkt hij films die hij al meermaals gezien heeft. Want dat brengt zo’n fijne rust en regelmaat. Plots wordt zijn leven ruw verstoord door de bovenbuurman, die is aangeklaagd wegens stalking, en die Tom ook verdenkt van het maken van irritante geluiden. ‘Drup, drup, drup. Weer valt er een druppel. Tik, splash. Op de vloer.’ Ook verschuift hij meubels op het parket ‘Pie-ie-iep.’ Frederik Baas (pseudoniem van Jan van Mersbergen) schreef in kale, korte zinnen een originele thriller waarin hij de spanning meesterlijk opbouwt, maar net iets te veel uitlegt aan het eind. Hilarisch is de verstopscène in de Ikea-kast. Tom herkent ’m pas als hij erin staat. ‘Het is een Songesand. Kledingkast wit. 179 euro.’. ****

Pleuntjes wereld

Van de eerdere boeken van Frederik Baas weet ik nog dat ik ze goed vond. Waarom, dat kan ik niet meer achterhalen zonder ze opnieuw te lezen. Ik wist in ieder geval dat ik op basis van die vorige boeken dit boek ook wilde lezen.

Je leeft een paar weken mee met Tom, de hoofdpersoon in het boek, en David, zijn zoon die alleen in de weekenden bij hem is. Eigenlijk draai je gewoon mee in de malende denkwijze van Tom.

Literaire thriller, staat er op de voorkant. Ik vond het meer literair dan een thriller eerlijk gezegd. De spanning kwam er maar niet in. Jammer! Maar de schrijfstijl van Frederik Baas spreekt me dan wel weer zo aan dat ik het boek met veel plezier geleden heb. Dan dan weer wel.

Het boek bestaat uit vier delen, met doorlopende hoofdstukken. En tussen de hoofdstukken door zijn er de e-mails van Gerard de Vries naar schrijfbureau JM (en terug) over de schrijfcursus die Gerard volgt via de mail. Hierbij staan data, waar je een beetje houvast aan hebt.

Ondertussen lees je over de relatie tussen Tom, die het boek Ook JIJ kunt de chaos onder controle krijgen schreef, en bovenbuurman Gerard, de stalker… Een paar van de stelregels uit Toms boek: ‘Zooi die niet binnen is hou je buiten. Trek de deur achter je dicht.’ En daar draait het bij Tom dus allemaal om, in zijn minimalistische huis, en de bovenbuurman die kennelijk meer mensen stalkt en niet alleen Tom.

Je gaat steeds verder mee in de gedachten en belevingswereld van Tom en hoe ver hij gaat om de chaos in zijn hoofd tegen te gaan. Ik kan niet te veel vertellen verder zonder van alles weg te geven.

Ik vond het een goed verhaal, maar miste de spanning. En toch ga ik zijn volgende boek ook lezen, want ergens intrigeert het. Misschien moet ik me ook eens aan een boek van Van Mersbergen wagen.

RTV Lansingerland

De druppel, dat vond ik een heel intrigerende titel. Frederik Baas is een pseudoniem van Jan van Mersbergen, die als Frederik Baas wil bewijzen dat thrillers ook literaire boeken kunnen zijn. Door de serieuze literaire pers wordt altijd een beetje meewarig naar literaire thrillers gekeken. Eigenlijk vinden ze dat geen literatuur. Maar ik kan jullie verzekeren dat de boeken van Baas weldegelijk literatuur zijn. Spannend, mooie verhalen.

De druppel is een beklemmende thriller. Hoofdpersoon Tom leeft met een ijzeren regelmaat. Hij wordt knettergek als de bovenbuurman hem gaat stalken. Frederik Baas speelt je daarin mee, maar dat is nog te gemakkelijk gezegd, het zit veel ingewikkelder in elkaar. Het gaat niet over de buurman, maar over de gekte van deze Tom, die de verteller is. Ik had het idee al dat deze Tom niet spoort. Hij wil alles onder controle houden. De spanning begint vooral vorm te krijgen als hij met zijn bovenbuurman te maken krijgt. Het verhaal krijgt verschillende wendingen en is vooral naar het einde toe erg verrassend. Pas tegen het einde zijn alle puzzelstukjes aanwezig en kun je het gehele plaatje vormen.

De druppel is een ik-verhaal. Het is een onbetrouwbare verteller. Frederik Baas weet zijn lezers heel gewiekst op het verkeerde been te zetten, met mooie wendingen. Alle hoofdstukjes, en dat maakt het boek ook zo bijzonder, worden afgewisseld met een mailcorrespondentie tussen bovenbuurman Gerard en ene JM, een docent die schrijfworkshops geeft. In eerste instantie is het niet duidelijk wat de rol van de mails is, maar deze vragen worden aan het eind van het boek beantwoord. Door de tussenstukjes wijkt de roman af van een doorsnee thriller, dat maakt hem bijzonder.

Kortom: De druppel is een boeiende literaire thriller waarin Fredrik Baas er duidelijk in geslaagd is een origineel verhaal te schrijven. Geen actiethriller, maar wel een aanrader voor liefhebbers van psychologische thrillers.

Nevelhorst bibliotheek

Al ziet men de lui…

Jan van Mersbergen heeft zichzelf weer bewezen als schrijver met De druppel. Het is een echte literaire thriller. Ik zit alleen met een vraag: waarom heeft Netflix nog geen serie gemaakt die gebaseerd is op de boeken van Frederik Baas?

Het is altijd ontspannend om een goede thriller te lezen. Daarom lees ik graag de boeken van Frederik Baas. Zijn nieuwste boek De druppel is wederom een geweldig spannend verhaal over persoonlijke waarheid.
Om te beginnen zijn in Nederland alleen de boeken van Frederik Baas literaire thrillers. Nederland kent veel uitstekende thrillerschrijvers, zoals Elvin Post, Arjan Alberts, Max van Olden en Jeroen Windmeijer. In hun werk ligt het accent bij de spanning, gruwelijkheden en actie. Dat doen ze uitstekend, alleen gaat dat ten koste van het literaire. Daarmee bedoel ik de meerduidigheid van het verhaal. Die heb ik tot nu toe alleen gezien in o.a De druppel en de andere boeken van Baas.
Wat maakt de meerduidigheid van betekenis in De druppel?
Als eerste het thema. Tijdens het lezen moest ik denken aan een citaat van Bredero: ‘Al ziet men de lui men kent ze niet’. De manier waarop Tom zijn gevoelens en bevindingen projecteert is intrigerend. Daardoor ontstaat er een interessant spanningsveld tussen de persoonlijke waarheid aan de ene kant en de realiteit aan de andere kant. Dat komt ijzersterk aan bod.
De motieven zoals films, schrijven en de druppel ondersteunen dit thema op een geweldige wijze. Heel erg sterk komt het schrijven in De druppel aan bod en door de twist op het einde bewijst Van Mersbergen ook technisch een geweldige schrijver te zijn.
Dus alle literaire lezers die zin hebben in een spannend verhaal kan ik De druppel van harte aanraden (Ferry Visser)

De Limburger

Nederland smult van burenruzies. Althans, vooral van het kijken ernaar. De Rijdende Rechter en Mr. Frank Visser doet uitspraak scoren al tijden als een tiet. Volgens een onderzoek uit 2016 zou één op de vier Nederlanders zelf bonje met de buren hebben en er zullen dan ook genoeg mensen te vinden zijn die er heimelijk over fantaseren voor eens en altijd korte metten te maken met hun buren en het daarmee gepaard gaande gedoe. Zo ook Tom, het hoofdpersonage uit De druppel van Frederik Baas. Hij leidt, gescheiden van zijn vrouw, een rustig en wat dwangmatig bestaan in een appartementencomplex, gebouwd rond het avondeten om stipt 18.00 uur en de film van halfnegen. Niets aan de hand dus. Tot de bel gaat en de politie de trap op stormt om uit het niets de bovenbuurman te arresteren wegens stalken. Tom schrikt zich kapot. Dat hij de politie toegang heeft verschaft tot het trappenhuis, komt hem al vlug duur te staan. De bovenbuurman begint geluiden te maken, meubels te verschuiven, opmerkingen te maken: gedoe is geboren. De hoofdstukken in deze thriller worden onderbroken door e-mails van de een aan de ander. Pas laat in het boek krijgen die berichten de juiste betekenis en snap je de clou. Misschien komt dat net te laat, want weliswaar voel je tijdens het lezen dat de burenruzie broeit – althans dat de ene buur de andere steeds meer irriteert – vlammen doet het pas op de laatste bladzijden. De druppel is een aardig en uiteindelijk best spannend boek, maar komt wat te laat op gang. *** (Ruud Maas)

Carin Hartland

Wat een spannend verhaal. De start leek wat saai, ik vroeg me af waar het heen ging. Op den duur kwam de spanning er in. Fantasie en werkelijkheid liepen door elkaar. Genoten! Ben benieuwd naar meer van deze schrijver, Frederik Baas.

Literair Nederland

Is een boek dat vooral aanstuurt op spanning, wel echte literatuur? Die vraag domineert de altijd voortjakkerende discussie over het genre literaire thriller. Volgens gearriveerde schrijvers Connie Palmen, Arie Storm en Gerrit Komrij is die benaming een innerlijke tegenspraak: thrillers kúnnen geen literatuur zijn. Met oordelen als ‘De thriller leeft bij de gratie van het cliché’, ‘Pulp is het en de pulpigste pulp blijft het’ en ‘De literatuur heeft te lijden onder de ‘‘vrolijke lectuur’’ van thrillerauteurs’ weren zij dit boektype uit de canon. Het moet worden gelezen aan een zwembadrand in Marbella of op een badhanddoek in Marmaris, niet aan de salontafel van de Rode Hoed. 

De druppel van Frederik Baas, beter bekend als Jan van Mersbergen, lost zijn verwachtingen wat spanning betreft, ruimschoots in. In deze thriller volgen we de gescheiden Tom, die rust, reinheid en regelmaat nastreeft in alle facetten van zijn leven; hij schrijft er zelfs zelfhulpboeken over. Zijn zoon David logeert beurtelings bij vader en naamloze moeder en hij gamet veel op zijn PlayStation. Dat Tom zijn gehorige bovenbuurman Gerard de trap af duwt en zijn lijk opruimt, geeft de kaft prijs. Blijkbaar is het Van Mersbergen dus niet om de moord zelf te doen. Geen sprake van clichés, vrolijkheid of pulp. Met een staccato schrijfstijl maakt de auteur de lezer deelgenoot van de waanzin van de hoofdpersoon. De schrijver geeft daarnaast een aanzet tot een nieuw genre. En de schoonheidsfoutjes die een boek normaliter tot lectuur maken, hebben zowaar een functie… Dat is de druppel. Dit is literatuur… Lees hier verder…

Peter Marks

Ik overwoog het weg te leggen. Maar nieuwsgierig naar het einde, toch maar uitgelezen. Geen spijt van.

RTV80

Nu heb ik de clou gelezen en denk ik nog: snap ik het nou goed? Het is zo ingenieus. Het is heel beschrijvend. Je moet als lezer echt zelf de ingrediënten eruit halen die naar de oplossing leiden. Je zou dit voor de tweede keer kunnen lezen om te kijken: wat haal ik er nou weer uit? (Esther Valent)

Irene

Hoewel de flaptekst het verhaal redelijk duidelijk schetst, is het verhaal toch anders dan je denkt. Tom is redelijk obsessief, neurotisch, dit houdt hem rustig. Bepaalde handelingen op een bepaalde manier doen, herken ik wel, maar zo erg als Tom heb ik het gelukkig niet. Toch maakte dit wel dat ik zijn manier van denken begreep, het is ook irritant als verschillende factoren je ritme verstoren. Met een gemengd en verbijsterend gevoel las ik hoe Tom onrealistischer werd en in de knoop raakt met zijn gedachten. Zijn verandering in doen en laten wordt met ieder hoofdstuk helderder en scherper neergezet waardoor het lijkt alsof je in zijn hoofd zit, alhoewel ik zijn hoofd toch liever niet zou hebben. Andere personages behoeven hierbij minder uitleg zonder dat zij als schimmen door het verhaal zweven. Daarbij speelt iedereen een rol in dit verhaal waar onderhuidse spanning op de loer ligt.

De gedachten van Tom zijn zo duidelijk dat ze de lezer in een bepaalde richting lijken te schuiven. Onderhuids voelde ik dat hier iets achter moest zitten en dit niet zo makkelijk zou moeten zijn. Hoewel ik dus iets vermoedde (er was iets met die mails van Gerard…) zag ik deze plottwisten en ontknoping alsnog niet aankomen. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en beschrijft zelfs nog meer thema’s dan stalking en moord. Doordat je steeds maar niet weet waar dit verhaal precies heen gaat (ook een martelmethode!) zit er maar een ding op: doorlezen.

Een zeer goede thriller, zonder zoektocht van een rechercheur naar de moordenaar. De verhalen van Frederik Baas zijn uniek in zijn soort. Beklemmend, boeiend en martelend geschreven, want stukje bij beetje kom je erachter hoe de vork in de steel zit. Een aanrader, zeker als je houdt van een plot dat op sublieme wijze in elkaar wordt gezet. Als je dan toch aan het lezen bent: lees zijn eerdere boeken Dagboek uit de rivier en Herberekening zeker ook!

Liefzonnetje

Mijn allereerste boek van Frederik Baas, maar zeker niet de laatste! Wat een schrijfkunst, vanaf de eerste bladzijde heeft het me weten te boeien, soms vond ik bepaalde beschrijvingen wat overbodig, of zaten daar meer aanwijzingen in dan ik aanvankelijk door had? Een breinbreker, ook na een paar dagen laat het verhaal je niet los. Absoluut een aanrader.

Evelien Walraven

Derde thriller van deze schrijver die eigenlijk Jan van Mersbergen heet en onder die naam ook romans schrijft. Hij schrijft ‘kleine’ thrillers die vaak in een kort tijdsbestek of in beperkte ruimte spelen. En dat doet hij knap. De druppel zit ook weer ingenieus in elkaar, hoewel ik de gebeurtenissen tijdens het uitstapje van de hoofdpersoon naar België een beetje vergezocht vond. Tom is een gescheiden man met een dwangneurose. Op een dag wordt zijn rust zwaar verstoord omdat hij denkt dat zijn bovenbuurman hem stalkt. Tom draait behoorlijk door en duwt de man van de trap.

Samen lezen is leuker

Op de helft en Baas is wéér een Baas hoor?? Bizar en goed! ??

De Leesfabriek

Je kent vast wel dat geluid van een druppel die om de paar seconden valt. Waar je deze eerst opmerkt en weer verder gaat, wordt het later bloedirritant en kan je je alleen daarop nog focussen. Stel je voor dat deze druppel elke paar seconden op je hoofd valt: klein en nauwelijks voelbaar. Een tergende martelmethode die niet stopt…

Tom is redelijk obsessief, neurotisch, regelmaat houdt hem rustig. Bepaalde handelingen op een bepaalde manier doen, herken ik wel, maar zo erg als Tom heb ik het gelukkig niet. Toch maakte dit wel dat ik zijn manier van denken begreep, het is ook irritant als verschillende factoren je ritme verstoren. Met een gemengd en verbijsterend gevoel las ik hoe Tom in de knoop raakt met zijn gedachten. Zijn verandering in doen en laten wordt met ieder hoofdstuk helderder en scherper neergezet waardoor het lijkt alsof je in zijn hoofd zit, alhoewel ik zijn hoofd toch liever niet zou hebben. Andere personages behoeven hierbij minder uitleg zonder dat zij als schimmen door het verhaal zweven. Daarbij speelt iedereen een rol in dit verhaal waar onderhuidse spanning op de loer ligt.

De gedachten van Tom zijn zo duidelijk dat ze de lezer in een bepaalde richting lijken te schuiven. Onderhuids voelde ik dat hier iets achter moest zitten en dit niet zo makkelijk zou moeten zijn. Hoewel ik dus iets vermoedde (er was iets met die mails van Gerard…) zag ik deze plottwisten en ontknoping alsnog niet aankomen. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en beschrijft zelfs nog meer thema’s dan stalking en moord. Doordat je steeds maar niet weet waar dit verhaal precies heen gaat (ook een martelmethode!) zit er maar een ding op: doorlezen.

Een zeer goede thriller, zonder zoektocht van een rechercheur naar de moordenaar. De verhalen van Frederik Baas zijn uniek in zijn soort. Beklemmend, boeiend en martelend geschreven, want stukje bij beetje kom je erachter hoe de vork in de steel zit. Een aanrader, zeker als je houdt van een plot dat op sublieme wijze in elkaar wordt gezet. **** (Irene)

Birdy’s Boeken blog

Onthoud deze naam: Frederik Baas. Het is een alias, maar de schrijfstijl is zo geweldig. Toen ik de Onderwaterzwemmer van Thomese uit had was ik onder de indruk. Toen ik de eerste thriller van Baas uit had, was ik ook onder de indruk. Die momenten vergeet je gewoon niet. Die magische woorden, dat literaire… met een onderlaagje, dat is gewoon genieten. Het verhaal houd je gewoon in zijn greep tot het einde.

De druppel draait om een burenruzie, die totaal uit de hand loopt. Net als een lekkende kraan, kan je dat tot grote waanzin drijven. Tenminste bij hoofdkarakter Tom is dat dus het geval. Als een lekkende druppel. Tik, Tik. Baas kan het als geen ander zo prachtig verwoorden. Wat eerst nog lijkt op een normaal verhaal, verandert geleidelijk aan in iets bizars. Er ontstaat waanzin aan de kant van Tom. De bovenbuurman veranderd zijn gedrag, volgens Tom. Er is iets vreselijks met hem. De fijne schrijfstijl zorg er voor dat je met plezier meegaat in Tom zijn beleving. Zijn grote fantasie. De spanning is onderhuids steeds sterker aanwezig. De bizarre gedachten en dito gebeurtenissen stapelen zich op. À la Hitchcock. Tot een geweldig en verbluffend einde. Conclusie: Baas kan niet stuk. Als fan van Baas kan ik alleen maar zeggen: Ik heb opnieuw genoten. De druppel is een meeslepend verhaal, vol waanzin en bizarre situaties. Te gek! Ik heb genoten, op naar de volgende Baas! (Annette Overvoorde)

Mieke Scheveningen

Laat ik kort zijn, dit verhaal is not my cup of tea. Frederik Baas is een auteur die zijn vak verstaat, daar valt niet aan te tornen. Op drie kwart van het boek vond ik mijn gevoel beschreven door de verteller Tom zelf:

‘Even heb ik het idee dat ik in een bevreemdende Nederlandse roman terechtgekomen ben, waarin alle mogelijke ingewikkelde moderne maatschappelijke problemen vermengd worden tot een simpel soort wijsheden en metaforen. De zee.’

De zee die gedurende het boek gevuld wordt met Tom’s druppelsgewijze cirkelredenaties. Nee, dit is geen spoiler. De handeling in het verhaal is je reinste mindfuck. Als je daarvan houdt is dit echt jouw thriller!

Perfecte buren

Intrigerend aan De druppel is de afwisseling tussen de verhaallijn rond Tom en de e-mailberichten van bovenbuur Gerard rond een schrijfworkshop. In het begin begrijp je hier de bedoeling niet van, maar op het einde wordt stilaan duidelijk hoe alles in elkaar zit. Het vormt een geheel dat zeer goed in elkaar zit, en dat afwijkt van een doorsnee thriller. Frederik Baas heeft een erg vlotte pen. Zijn schrijfstijl is heel direct en met korte zinnen. Alles is tot in het detail uitgeschreven, wat zorgt dat je als het ware meekijkt met het personage. De druppel kon mij druppelsgewijs steeds meer bekoren. Eenmaal een paar hoofdstukken ver kon ik mij steeds meer verliezen in het verhaal. Het is eens iets helemaal anders qua stijl dan ik gewend ben, geen gruwelijke misdaden of jacht op misdadigers, maar een verhaal over hoe iemand met strikte leefregels door te veel prikkels volledig de controle verliest. Met een erg verrassende plottwist naar het einde toe. Heel intrigerend, moet ik zeggen. **** (Severine Lefebre)

Ann Busquart

Elke druppel goed gedoseerd

Wie Dagboek uit de rivier en Herberekening gelezen heeft, weet dat de verhalen van Frederik Baas ‘klein’ zijn. Misschien is zijn derde thriller – De druppel – wel het kleinste broertje van de drie. Wat verhaal betreft althans.
Tom verliet zijn vrouw, liet de chaos achter zich, schreef een boek en huurt nu een etage in Amsterdam. Tom heeft er zijn leven helemaal ingericht zoals hij het wil: strak en planmatig. Tot de politie aan de deur staat om bovenbuur Gerard op te pakken. Tegen wil en dank slaagt Tom er niet in zijn eigen devies op te volgen: hou de chaos buiten de deur. Hij is namelijk degene die de deur opende voor de politie en daarmee ook voor de chaos die volgt.

Van het moment dat de buurman opgepakt is, begint de lezer Tom echt te kennen. Beter zelfs dan Tom zichzelf kent. Eerst is er het schuldgevoel omdat hij per ongeluk de deur opende voor de politie. Als Gerard uiteindelijk terug thuis komt, gaan allerlei verhalen een eigen leven leiden in het hoofd van Tom. Hij gelooft dat de buurman hem stalkt en zijn geordende leventje vertoont steeds meer scheuren. Als lezer – die door het ik-perspectief meekijkt in het hoofd van Tom – zie je dat gebeuren. Druppelsgewijs drijft Tom zichzelf tot waanzin. Dat doet de auteur heel subtiel. Zo sterk zelfs, dat de lezer in de waanzin meegetrokken wordt. Hoe meer het verhaal vordert, hoe moeilijker het wordt waanzin van realiteit te onderscheiden.

Het verhaal staat er door kleine plottwists en secuur opgebouwde spanning. De schrijfstijl lijkt simpel, maar geen woord staat verkeerd. Korte zinnen zorgen voor een snel tempo. Frederik Baas laveert feilloos tussen het anekdotische van het huwelijk, het neurotische gedrag van Tom, de gelatenheid in de appjes van de zoon… Hoewel Tom hoofdpersonage en verteller is, krijgen alle personages een eigen stem.

Soms is een titel gewoon een titel. Hier maakt de titel op zoveel verschillende manieren deel uit van het verhaal. Hij zou kunnen verwijzen naar de martelmethode waarover in het achterplat sprake is. Of misschien gaat het wel over de druppel die de emmer bij Tom doet overlopen. Of gaat het letterlijk over een waterlek? Aan symboliek in dit boek geen gebrek. Daar komt nog eens bij dat de auteur ons het verhaal druppel voor druppel serveert. En dat elke druppel op het juiste moment valt.

Nog meer dan in zijn vorige boeken neemt Frederik Baas een loopje met de lezer. Hoe verder je leest, hoe onzekerder je wordt over wát je precies gelezen hebt. Wie dat kan, kent zijn vak.

Tzum

Wat een goede schrijver vermag

Het is onmiskenbaar een trend: als gevestigd schrijver een literaire thriller schrijven. Sommige schrijvers laten het bij een eenmalig uitstapje: Pauline Slot, Robert Welagen, de gebroeders Heerma van Voss. Jan van Mersbergen heeft onder het pseudoniem Frederik Baas net zijn derde gepubliceerd: De druppel. Denk bij zijn thrillers niet aan angstaanjagende slachtpartijen waar je als lezer van schrikt. Baas heeft ook geen prototypische cliffhangers nodig om de lezer geboeid te houden. Het zijn subtiele psychologische thrillers die de discussie over wat we tot literatuur met een hoofdletter L rekenen een nieuwe impuls geven. Baas is een meester in het doseren van spaarzame informatie en in het op het verkeerde been zetten van de lezer.

Al op de eerste pagina blijkt Tom niet zomaar een man met vaste gewoontes. Zijn dagelijkse routine wordt bruut verstoord, zeker als zijn tienerzoon toch blindelings de deur opent. Vijf politiemannen denderen naar binnen. Ze komen voor zijn bovenbuurman, Gerard de Vries. Hij wordt aangehouden wegens stalking. Als de agenten De Vries hebben meegenomen keert de zo door Tom verlangde stilte terug: ‘Alles is rustig en normaal. En toch is alles veranderd.’

Frederik Baas laat op dit eerste hoofdstuk een mysterieus intermezzo volgen: een pagina met een kort mailbericht. Gerard wil graag schrijfworkshops bij deze JM (nota bene) volgen. Het is deze ingenieuze opbouw die de thriller boven de vaste patronen van het genre doet uitstijgen. En dat juist met een hoofdpersoon die vastgeroest zit in gewoontes en die daar dankzij wat geweld uit lijkt te kunnen breken.
Baas brengt van meet af aan meerdere verhaallagen aan: we vragen ons niet alleen af wie nu wie stalkt of wie hier nu de zieke geest heeft. Dankzij Baas’ subtiele structuur gaat het ook over perspectief en over onze bereidwilligheid om in een verhaal te geloven. Baas speelt met zijn lezers zoals een kat met een muis: luchtig, in controle en uiteindelijk genadeloos scherp. De stijl is kort en bondig, conform het denken van Tom.

De druppel heeft alle karakteristieken van een goedmoedige allemansvriend: toegankelijk geschreven, over een in zichzelf gekeerde hoofdpersoon die we leren kennen als een wat sullige lobbes. De psychologisering lijkt vrij rechttoe rechtaan, maar schijn bedriegt. De druppel is geknipt voor de vele leesclubs in den lande en voor de leeslijst bij Nederlands, waar momenteel zoveel om te doen is. Frederik Baas zorgt naast enkele uren onbekommerd leesplezier ook voor genoeg stof om over te discussiëren, juist tijdens een mondeling literatuur: wat wordt in Nederland tot Literatuur gerekend, wat tot lectuur, door wie en vooral met welke argumenten (ten aanzien van stijl, traditie, perspectief, motieven, thema, de Idee etc.)? De scheidslijn is niet zwart-wit. Aan de hand van het suggestieve, spannende en gelaagde werk van Frederik Baas is het heerlijk kritisch redeneren over wat een goede schrijver vermag. (Miriam Piters)

P.S: pas als je De druppel gelezen hebt, zal de dubbelzinnigheid van de titel van de recensie echt landen.

Carlijn Bontjer

Ik mij helaas niet zo vinden in het gedrag en de denkwijze van Tom. Ik stoorde mij best wel aan zijn drang naar orde en de manier waarop hij denkt dingen te moeten aanpakken. Het feit dat ik mij zo inleefde, dat ik mij er aan kon storen geeft anderzijds ook aan dat het een verhaal is wat je meeneemt.

Henri

Frederik Baas schrijft kleine verhalen met suspense. De schrijver neemt eigenlijk een loopje met de lezer, en wat mij betreft: I love it.

Dit verhaal speelt zich af tussen twee buurmannen in een etagewoning in een verrassend rustig Amsterdam. De sfeer is geladen en benauwend. Elke voetstap, kraak en kreun in het huis wordt geregistreerd. De neurotische hoofdpersoon voelt zich bedreigd door zijn bovenbuurman. De neutrale lezer vindt het allemaal wel meevallen, maar de hoofdpersoon legt elke rimpeling uit als gepland. De hele situatie loopt uit de hand met extreme gevolgen. Intussen geeft Baas een film voor elke avond op, die de hoofdpersoon volgt. En de maaltijden die hij nauwgezet klaarmaakt voor hem en zijn zoon.

Baas schrijft dit allemaal met relatief korte zinnen en hoofdstukken, maar weet de broeierigheid tot aan het macabere einde vast te houden. Aan het einde van het boek voel je je al lezer behoorlijk ongemakkelijk. En dat is knap.

ThrillZone

De eerste helft van De druppel bestaat voornamelijk uit de beschrijving van het strak geregisseerde leven van Tom. Zijn vaste gebruiken, zijn panische opruim- en schoonmaakrituelen en zijn innerlijke gedachtes. Het is om gek van te worden, ook voor de lezers. Dat is wat Frederik Baas knap doet; het schrijnende en haast autistische karakter van Tom wordt subliem neergezet. Met korte, bondige zinnen – alsof je je in zijn hoofd begeeft – spat het gevoel van waanzin van de bladzijdes. Vaak wil je tegen de pagina’s schreeuwen dat Tom normaal moet doen, dat zijn gedachtes nergens op slaan en dat hij hulp moet zoeken, maar wat hij doet is normaal voor hem. Dat blijkt ook uit de appjes naar zijn zoon, waarin hij hem informeert over zijn gestoorde bovenbuurman. Maar wie is hier nu gestoord?

Halverwege keert het verhaal om en worden er echt acties ondernomen. Pas nadat Tom zich van Gerard heeft verlost door hem van de trap te duwen, gaat hij op onderzoek uit. Hij doorzoekt de zolderkamer van Gerard en komt tot schokkende ontdekkingen. En dan gaat Tom zich ook eindelijk afvragen of Gerard wel echt een stalker is? Was het akelige getik wel afkomstig van zijn bovenbuurman? Waren het daadwerkelijk zijn voetstappen die hij telkens hoorde? Of speelde dit zich allemaal af in zijn hoofd? En welke rol speelt de ex-vrouw, het vermeende slachtoffer van Gerard? Niets is wat het lijkt, en dat is nog geen eens het grootste probleem, want Tom moet van het lijk af voordat iemand erachter komt.

Tussen de hoofdstukken door zijn er mailwisselingen tussen Gerard en ene JM die schrijfcursussen geeft. Waar in het begin deze digitale berichten nog moeilijk in het verhaal te plaatsen zijn, wordt het op het eind allemaal duidelijk. Het is een prima zet van Baas, geeft even een verrassend effect, maar een grote toevoeging heeft het niet. Wel geeft het luchtige adempauzes tussen de delen vol achterdocht en wantrouwen.

Er ontvouwt zich ondertussen een psychologisch steekspel tussen het verhaal en de lezer. Moet je medelijden of afkeer hebben met deze man? Het is lastig je te identificeren met hem, dus er ontstaat een worsteling met je gevoelens. Spannend wordt het niet. Gekmakend is het wel.
De druppel is een uniek boek dat de grenzen van het genre opzoekt. Een boek dat je het liefst in een ruk wilt uitlezen om te weten hoe het eindigt en om van de paranoia af te geraken. Want Tom is niet alleen een kwelgeest voor zichzelf; hij houdt de lezer ook continu een verkeerd beeld voor. Geweldig geschreven, een knap staaltje innerlijke psychologie. (Mads Bruynesteyn)

Rosie07

Soms kom je een boek tegen dat je vanaf de eerste bladzijden in het hoofd van iemand trekt die helemaal gek wordt. Dat gebeurt in De druppel bij Tom. Hij heeft een zoon, is gescheiden, leeft heel regelmatig en strak, heel saai eigenlijk, tot de bovenbuurman opgepakt wordt, en al snel weer vrijgelaten. Alles wat de bovenbuurman doet wordt door Tom opgevangen als iets wat tegen hem bedoeld is. hij wordt er krankzinnig van. Het loopt uit de hand als hij de bovenbuurman van de trap duwt. Dan kent het verhaal een paar mooie wendingen, en de gekte wordt niet minder, integendeel. Tom kan pas weer normaal worden als hij een drastische beslissing neemt. Dat kan ik natuurlijk niet verklappen, maar het verhaal is heel mooi opgebouwd en erg spannend. Het einde is verrassend, en door de vlotte stijl goed uitgewerkt en zeer leesbaar. Het maximale aantal sterren van mij. Topthriller!

Thrillers & More

Wie bekend is met de schrijfstijl van Fredrik Baas voelt zich al snel thuis zodra de eerste letters gelezen worden. Maar of dat thuis gevoel ook zo blijft, valt nog te betwijfelen aangezien de huiselijke sfeer bij Tom ver te zoeken is. Iets bekruipt je en al snel voel je je net zo ongemakkelijk als Tom zich in zijn eigen woning voelt. In grote lijnen draait het verhaal alleen maar om Tom en hoewel er verder niet wordt ingegaan over het wel en wee omtrent zijn zoon en ex, zijn de korte beschrijvingen veelomvattend. Het is wel duidelijk dat Tom vastgeroest zit in zijn eigen obsessieve trekjes en gaandeweg het verhaal komt hier steeds meer bij. Je leest het verhaal wetende dat datgene wat je denkt te lezen niet kan kloppen en vervolgens kom ook jij in een maalstroom van onduidelijkheden te zitten. De plot is geniaal en weer weet Frederik Baas je te verrassen met een indrukwekkende literaire thriller. Hopelijk worden er nog vele van dit soort door hem geschreven, zodat we nog lang mogen genieten van deze bijzondere schrijfstijl. (Danielle)

Leeskost

Getergde control freak

De druppel is een roman waarbij de suspense langzaam voelbaar wordt. Heel geleidelijk komt de waanzin het verhaal binnensluipen en krijgt de werkelijkheid van Tom steeds meer bizarre kenmerken. Deze literaire thriller sleept de lezer de gekte in. Langs de grenzen van de werkelijkheid ontwikkelt Tom zich steeds meer als een bizarre control-freak die de wereld naar zijn hand wil zetten. Uiteindelijk worden de raadsels in het trappenhuis opgelost en zal de televisie-uitzending over Tom vooral zijn zoon David doen verbazen. Een prikkelende roman voor wie een buitengewone sensatie belieft. (Job ter Steege)

Emopheliac

We beleven het verhaal door de ogen van de wat dwangmatige Tom. Hij is erg gespitst op het geordend houden van zijn huis en zijn leven. Dit lukt hem aardig en heeft hem zelfs doen besluiten bij zijn vorige vrouw weg te gaan. Totdat deze orde en regelmatig flink verstoord wordt door zijn bovenbuurman Gerard, die door de politie wordt opgepakt. Wat daarop volgt is een mooi voorbeeld van een soort onbetrouwbare verteller. Er wordt door de hoofdpersoon namelijk verschillende aannames gedaan, wat ogenschijnlijk klopt. Totdat je je realiseert dat, wanneer je de feiten in een andere volgorde bekijkt, er een hele andere verklaring uit rolt. Of wellicht zijn het toch puzzelstukken van verschillende puzzels?

Frederik Baas weet zijn lezers heel gewiekst op het verkeerde been te zetten, door een aantal plotwendingen in het verhaal te verwerken. De spanning in De druppel is sterk opgebouwd, doordat je als lezer het ongenoegen en de irritatie bij Tom ziet groeien. Daarbij blijven bepaalde gebeurtenissen, zoals de verdwijning van buurman Gerard tot het eind toe in nevelen gehuld. De hoofdstukken van het boek worden hierbij afgewisseld met een e-mail correspondentie tussen Gerard en een docent dat schrijfworkshops geeft. Door de afwisseling in schrijfstijl van Frederik Baas dat dit biedt, komt dit de leessnelheid ten goede. In eerste instantie is het niet direct duidelijk wat de relatie tussen deze mailwisseling en het verhaal rondom Tom is. Deze vragen worden aan het eind van het boek beantwoordt, wanneer duidelijk wordt waarom deze mailwisseling in De druppel is opgenomen. Het einde van het boek is daarom sterk en zet de lezer aan het denken. Het maakt De druppel zeker waard om nogmaals te lezen om grip op alle details te krijgen.

De druppel is een boeiend literaire thriller, waarbij auteur Frederik Baas duidelijk zijn best doet zichzelf uit te dagen om een origineel verhaal te schrijven. Een aanrader voor liefhebbers van puzzelthrillers.

Joost de Groot

In zijn derde thriller weet Frederik Baas niet zo zeer een spannend verhaal neer te zetten, maar een verhaal dat je in de eerste plaats totaal de waanzin intrekt, en dat is precies wat stalking doet. Daar gaat de thriller over. Geen bloed, achtervolgingen, moorden, geen gefreakte seriemoordenaar, geen slimme rechercheur of juist een politieman met een probleem, alleen een man die gek wordt van zijn bovenbuurman, of die gek wordt van wat die bovenbuurman met zijn gedachten doet. Heel knap. je voelt met hem mee. Je zou willen zeggen: ga iets anders doen, hou je niet vast aan die man, maak je los. Maar dat lukt hoofdpersoon Tom niet. Zo raakt hij verstrikt in zijn gedachten, komt er een daad waar hij mee blijft zitten en probeert hij daar met alle macht uit te komen als blijkt dat de bovenbuurman een andere rol had dat gedacht. Gekmakend, voor deze Tom. Uiteindelijk zoekt hij een onorthodox middel om zijn eigen leven weer terug te krijgen. Heel mooi hoe het allemaal perfect klopt en hoe de mailwisseling tussen de bovenbuurman en een schrijfcoach verband houdt met de rest van het verhaal. Dus: heel sterke psychologische thriller. Het zet je aan om opnieuw te gaan lezen, als je het uit hebt. Welke aanwijzingen heb ik gemist? Ik had nog nooit iets van Frederik Baas gelezen, ben benieuwd naar zijn andere boeken.

Mijn Boekenblog

De druppel is een fijnzinnig en sfeervol boek. Het proza is een fraaie combinatie van eenvoud en schoonheid die het verhaal uiterst indringend en beeldend maakt. Frederik Baas vangt het verhaal in prachtige zinnen en heeft een rijke woordkeuze. Alleen al hierdoor is het een genot dit boek te lezen. Scène voor scène wordt het proces ontrafelt waarin het stevige fundament van orde, netheid en regelmaat waarop het leven van Tom is gebaseerd langzaam begint af te brokkelen waardoor hij de grip op zijn eigen leven en de realiteit begint te verliezen. Met verbijstering kijk je toe hoe het handelen van Tom steeds onrealistischer en chaotischer wordt.
In het verhaal staat Tom centraal. Alles draait om hem en de transformatie die hij ondergaat. Je kunt je van hem een heel goede voorstelling maken. De rol van de andere personages is beperkt maar ze zijn wel levensecht. Frederik Baas heeft er maar weinig woorden voor nodig om personages tot leven te brengen.

Net als de eerste twee thrillers van Frederik Baas is De druppel een uniek boek dat afwijkt van het gangbare stramien in de misdaadliteratuur. Een getroebleerde politie-inspecteur, een bloederige plaats delict en gewetenloze misdadigers zul je er niet in aantreffen. Dit soort elementen passen niet bij de sfeer die het oproept. Het verhaal is origineel en eerder boeiend dan spannend. Er zijn subtiele plotwendingen terwijl de ontknoping verrassend is.

De druppel is niet alleen een sterke literaire thriller die afwijkt van geijkte paden maar ook een mooi geschreven boek dat veel meer te bieden heeft dan alleen een misdaadverhaal. (Joop Liefaard)

Donner

De druppel heb ik met heel veel plezier gelezen. Zit bijzonder goed in elkaar. Mooi! (Hubert van Belois)

Vikeda

Uit… En weer een meesterwerk van @JanMersbergen!

Kristel

In De druppel leren we Tom kennen die alles graag onder controle heeft en tot in detail alles plant, bv stipt om 18u eten, elke vaste dag van de week rijst, minimalistisch interieur om zo weinig mogelijk afleiding te hebben. Niet gemakkelijk om mee te leven vandaar dat hij sinds zijn scheiding in een appartementje woont, met als bovenbuurman Gerard. Alles verloopt vlotjes tot wanneer Gerard wordt opgepakt door een swat team, waarvoor Tom per ongeluk de deur heeft geopend. Tom voelt zich hier enorm schuldig over, en wordt gestalkt wanneer Gerard terug thuiskomt. Zijn ijzeren planning krijgt scheurtjes en hij is de waanzin nabij.

Het heeft even geduurd voor ik gewend was aan de schrijfwijze van deze auteur, het was tevens de eerste keer dat ik een boek van hem las. Alles wordt verteld van uit Tom de ik vorm, afwisselend met mails die geschreven zijn door Gerard. In het begin zag ik het verband niet, maar je voelt onderhuids dat er iets niet klopt, en alles wordt naar het einde toe pas duidelijk. Een heel aparte vertelwijze zeker geen standaard thriller mag je hier verwachten. Maar op een sublieme manier is alles met elkaar vervlochten, met een bijzondere plottwist.

Roelants

De druppel van Frederik Baas (pseudoniem van Jan van Mersbergen) is een beklemmende thriller met obsessieve trekjes waarin een burenruzie tot waanzin – en een lijk – leidt.

Anita van Oosterbosch

Een super pageturner, heerlijk weekendje gehad met Tom 🙂