Leeuwarder Courant

Het voordeel van sterren bij een recensie is dat je in één oogopslag de waardering van de recensent kunt zien en de rest van het stuk mag overslaan. Dat is in dit geval aan te raden, want hieronder worden enkele verrassende wendingen in het verhaal weggegeven en dat zou in het geval van We moeten praten van Jan van Mersbergen jammer zijn.
De roman bestaat uit drie hoofdstukken (Praten; Moeten; We) waarvan het eerste en veruit het langste hoofdstuk enigszins aandoenlijk begint.
Koen gaat een spreekbeurt houden in groep 7 en dat is opmerkelijk, want Koen zwijgt al jaren. Dat hij kan praten lijkt een klein wonder te zijn. In de ellenlange spreekbeurt, met pauze, vertelt Koen over zijn leven bij zijn opa die niet echt zijn opa is, over zijn moeder die vertrokken is, over een eenzame zwaan die hij mee naar huis heeft gelokt en over zijn vader.
Dat verhaal is tragisch, maar blijft luchtig omdat Van Mersbergen er humoristische elementen in heeft gestopt, zoals het Brabantse dialect van zijn opa. (…)
De spreekbeurt van Koen verklaart waarom hij gestopt is met praten, welke traumatische ervaringen eraan ten grondslag liggen. Na 90 bladzijden verschuift het perspectief naar de vader van Koen, redacteur van romans, en krijgen we een compleet andere toon en een nieuwe invulling van dat thema zwijgen. De vader verzwijgt voor zijn zoon dat hij teelbalkanker had. Binnen dertig pagina’s maakt Van Mersbergen duidelijk hoe ingrijpend die vorm van kanker is.
‘Een monster zou mijn complete lichaam overwoekeren, zoal klimop bomen eerst verfraait maar op gegeven ogenblik verstikt. Het lijkt alsof klimop alleen in dode bomen groeit, maar het is andersom. Ze doden die bomen.’
Het niet kunnen praten over zijn ziekte maakt de relatie kapot. De vader probeert te begrijpen waarom de ziekte, ondanks de genezing, aanwezig blijft; ‘waarom je er in mijn hoofd altijd bent’. Het zijn indringende pagina’s, zeker als je deze ziekte uit eigen ervaring kent.
Daarna volgt weer een verrassende wending in het verhaal, die ik niet zal benoemen, waarna de opa aan het woord komt. Dat is het minst geloofwaardige en minst krachtige deel van het boek. Dat vergeef je Van Mersbergen. Die eerste 120 pagina’s zijn prachtig. (Coen Peppelenbos)

Boekhandel de Boekenmolen, Meliskerke

Over stilte die doorwerkt in de familie en ineens openbreekt. Mooiiiii.

Boekhandel ’t Spui, Vlissingen

Hartverscheurend mooi! Deze kleine, verstilde roman van Jan van Mersbergen! (Gerda en Margreet)

Gerard van Maasakkers

Een intrigerend verhaal. Bij het lezen raakte ik wel steeds uit het verhaal als ik mijn eigen naam zag staan, dat was wel een rare gewaarwording. Dank voor het boek, de Chili Peppers doe je zelf wel, hè?

Merel

Na Eus Boekenclub te hebben gezien ben ik begonnen in dit boek. En wat een bijzonder boek. In een dag uitgelezen.

NRC

Kitscherig. (…) Potsierlijk. (…) Tranentrekkend. (…) Allemachtig. (Judith Eisenlin)

Guus Meeuwis

Na deze introductie van deze schrijver ben ik doorgegaan met lezen. Soms moet je in een boek komen, hier was ik na tien zinnen al gepakt. Ik zat er helemaal in. Heel knap. Het niet praten… In Brabant hebben we de olifant midden op tafel staan en daar gaan we in polonaise omheen. Om het maar niet aan te vallen, om maar niet te hoeven praten. Je voelt door het hele boek heen dat dit jouw verhaal is, heel wonderlijk samengesteld.

Ambert Kortzorg

Ik was gegrepen vanaf de eerste pagina en heb het in één adem uitgelezen. Grappig en ook ontroerend. Mede door de thematiek: het vertrek van een ouder. Doordat het boek zo mooi is geschreven heb ik de liefde voor taal herontdekt. Je hebt heel veel liefde gestoken in je personages. Ik voelde verbitterdheid, eenzaamheid. Het boek was eigenlijk te kort.

Özcan Akyol

Ik kan je verzekeren: Het is je gelukt.

Daniëlle Bronsgeest

Ik heb het in één ruk uitgelezen en het heeft me diep geraakt.

Miriam

Een spreekbeurt, een zwaan, stilte vormen dit bijzondere boek. Je voelt de pijn en het verdriet van de hoofdpersoon. Heel bijzonder boek.

Luuk Imhann

Bijzonder boek. Mooi, die getrapte vertelling naar de vader en de ‘opa’ en hoe de titel achterstevoren terugkomt en hoe elk van die drie woorden echt slaat op dat deel. Echt heel, heel erg goed. Perfecte novelle.

Lauralouise Hendrix

Hartverscheurend mooi boek. Met precies genoeg grotesqueheid om het geen egoproza te laten zijn. Ik las het net uit, ik kan bijna niet bewegen. Ik kon letterlijk niet ademen.

Meke Vrienten

Prachtig boek.

Hans Breetveld

Erg mooi boek! Ontroerend ook! Prachtig geschreven. Ik zag het helemaal voor me.

Rogier Knipscheer, boekhandel Koops, Venlo

Potverdorie, wat een prachtig boek!

Elegance

Een korte (160 bladzijden) maar hartverscheurende roman van Jan van Mersbergen. We moeten praten gaat over het belang van communicatie, ziekte en de kwetsbare relatie tussen ouder en kind. Het verhaal begint met de driejarige Koen. Hij speelt met zijn vaders mobiel en neemt een telefoontje aan van zijn moeder. Ze denkt dat ze Koens vader aan de lijn heeft, waarna ‘we moeten praten’ klinkt. Ze staat op het vliegveld om weer terug te gaan naar haar geboorteland. Acht jaar later zit Koen in groep zeven en hij praat sinds dat ene telefoontje nog maar zelden.

Chris Polanen

Van Mersbergen verkent de ziel van zijn personages zoals alleen hij dat kan. Ook de donkerste plekken beschrijft hij met mededogen en humor. Een meesterlijke roman die van begin tot eind blijft verrassen. 

Femke van der Laan

Wat een schoonheid, wat teder en fijngevoelig, wat inventief, wat grappig, wat invoelbaar geschreven. Je geeft een groot cadeau.

Ansuya Spreksel

Het eerste wat ik dacht was: HOLY SHIT! En toen nog wat specifiekere dingen, maar het einde is echt subliem!

Thomas Heerma van Voss

Een mooie, aangrijpende roman over stilte – stilte die verbindt, stilte die doorwerkt in een familie, en vooral stilte die eindelijk eens doorbroken wordt. De personages in We moeten praten nemen het woord wanneer niemand dat verwacht, en het levert doordringend, verslavend proza op. Zoals bekend komt goed schrijven vaak neer op goed kijken. Ik ken weinig Nederlandse schrijvers die zo precies kunnen kijken als Jan van Mersbergen.

Evi Aarens

Juist als je denkt dat het familiedrama in de roman wel zo’n beetje is voltooid, komt Jan van Mersbergen met een originele invalshoek waarin de stille prater Koen een hoofdrol speelt. Elegant en beheerst, pijnlijk en prachtig.

Nynke de Jong

Met ingehouden adem gelezen. We moeten praten is rustig, lief en ook grappig, maar je voelt de ellende steeds naderen. Ben er beduusd van.

Myrthe van Pelt

Wat is dit GOED. Absoluut een stomp in mijn gezicht.