In de kast vond ik een oud boekje staan van Alexander McCall Smith, Het geheim van de krokodil (vertaald door Ineke van Bronswijk), de originele titel: The No. 1 Ladies’ Detective Agency. Het is een zeer goed geschreven vlot boek dat speelt in Botswana. Ik las het opnieuw en haalde Google Maps erbij. Als ikLees meer »
Het woord is aan de kerk van Sloten: De Oude Kerk is het oudste gebouw van Amsterdam, zeggen ze. Vanzelfsprekend moet ik daar om grinniken, al zou je dat van mij misschien niet verwachten. Gezien ons voorkomen. Onze rol. Wij zijn huizen Gods, we zijn ook gewoon gebouwen van steen, cement, kozijnen en ramen, eenLees meer »
Het riet langs de sloot staat hoog. De sloot loopt langs ons huis. Op weg naar de brievenbus moeten we langs de sloot. Mijn zoontje van drie jaar en acht maanden kan niet meer over het riet heen kijken, en een paar weken terug stonden we hier nog te vissen, ik met mijn telescoophengel dieLees meer »
Er komt dus een plekje vrij bij de Volkskrant. Dat is de enige conclusie die voorlopig te trekken is uit de ophef die eergister ontstond toen bleek dat de krant recensent Arjan Peters op non actief had gesteld. Verder zwijgt de krant, en wacht iedereen op een kijkje in de keuken. Toch: de ophef isLees meer »
Het is een erg mooi woord: onbewaakte spoorwegovergang. Een woordcombinatie eigenlijk, maar wel eentje die spannend is, volledig te begrijpen, richting geeft. Onbewaakt, dat is spannend, al zul je moeten toegeven dat bewaakte zaken in feite waardevoller zijn. Dat maakt het zo dubbel: het is tegelijk onbeduidend, want daarom zit er niemand hier te waken.Lees meer »
Nu bekend werd dat Hanna Bervoets het boekenweekgeschenk van 2021 gaat schrijven, erg goed nieuws, kan ik het kleine boekje waar ik momenteel mee bezig ben en zich perfect leent voor een boek van die omvang dus doorschuiven naar een ander moment. Wel kan ik een overzichtje maken van de boeken waar ik op ditLees meer »
Vanaf een afstandje volgde ik de subsidie-perikelen in Den haag, de mooie stad waar tot voor kort nog een broodje speklap te krijgen was als je daar ging stappen op het Plein, de eeuwige jachtvelden op, in nachten die eindigden in de nachttrein waarin ik bang was in slaap te vallen en mijn stapvriend rustigLees meer »