Als er alleen wat stof op de vloer ligt heeft stofzuigen amper effect op je gemoed, maar wanneer er flinke korrels liggen die met een tikkend geluid de stofzuigerslang door gaan, geeft stofzuigen je het gevoel dat er iets gebeurt, dat je goed bezig bent, dat het huis echt opgeruimd en netjes wordt. In feiteLees meer »
Er was een groot literair festival georganiseerd. Ik ging er voorlezen, samen met een heleboel andere schrijvers. Zo’n beetje iedere schrijver die ik ken zou er zijn dat weekend. De reden: er werd goed betaald. Op de website van het festival stond een lijst van zeker 300 auteurs die kwamen voorlezen, en ik weet nietLees meer »
Vorig jaar december schreef ik over de bestseller die direct van Paula Hawkins een thrillerfenomeen maakte: Het meisje in de trein. Nu is de derde thriller van Hawkins verschenen, en toen ik laatst bij Broese in Utrecht een boek uit mocht kiezen, als bedankje voor mijn boekhandelsbezoek, wist ik direct dat ik Een langzaam smeulendLees meer »
Was het alleen nog maar een scheldwoord. Dan ging er niemand dood. Dat zou de beste ontwikkeling zijn. Een ziekte die alleen nog maar in woord bestaat. Alleen gebruikt om te schelden, omdat het anders vergeten wordt. Stappen maken. Inmiddels is kanker als ziekte geen verboden woord meer, wel een verboden scheldwoord. Maar toen ikLees meer »
Voor het eerst zag ik muis bij onze woning, niet in huis maar net buiten in de tuin, onder de picknicktafel. Het was een klein muisje, en meestal is dat geen goed teken, want jonge muisjes betekent dat er volwassen muizen zijn die jongen krijgen – vermeerdering dus. Het was eenmalig, denk ik, want weLees meer »
Een enorm omvangrijk boek over socialisten in Amerika, houtzagers van Finse afkomst, over verschillende generaties – hoe zet je zoiets in elkaar? Met die vraag begon ik in De rivier van Karl Marlantes (vertaald door Frans Reusink). Van Marlantes kende ik zijn Matterhorn, een geweldig boek over de Vietnamoorlog, en met de rivier had ikLees meer »
Het was een pand met een indrukwekkende geven, aan de Stadhouderskade, echt midden in de stad. Een rode trapgeven, hoge ramen, maar als je de voordeur opendeed dan voelde je al dat de deur klemde, dat de dorpel niet recht lag, dat de ramen los zaten, dat alles gaar was. De tegelvloer bestond uit kleineLees meer »